علت شکوه ها ورنجوري هاي ما،به نوع نگاه ما،برمي گردد،
وچگونه زيستن ما هم،به نگرش مابه دنيا وماوراي آن است،
اينکه دنيا را چگونه تصور وتفسير کني،
اگر فکرکردي،براي ماندن،ورسيدن به همه مواهب ونعمتها وآرزوها،آمده اي،
بشدت دردنيا،رنج مي بري وغصه مي خوري،
اگر تصورت اين باشد،به مسافري مي ماني،که وقتي موقع رفتن مي شود،
ناراحت مي شوي وغصه مي خوري!که چرانماندم،
غافل ازآنکه براي ماندن نيامده بودي،
اينجا،بهانه اي بود براي رفتن،
تورا شهري است ودياري است ديگر،
پشت دريا،شهري است،که درآن پنجره ها رو به تجلي باز است،
پس بايد قاعده« زيستن» آموخت!
واگر غير از اين بود،طراح ونقاش تو،وجود تورا دررنج ودرد به تصوير؛ نمي کشيد،
مگر او،عاجزبود که تو را به گونه اي آفريند ودنيا را طوري قرار دهد، که ذره اي درد ورنج به تونرسد؟
پس بايد چگونه زيستن آموخت!
وتا دراين طرح عظيم خلقت،به س وآرامش،نرسي،در رنج وعذاب خواهي بود.
درباره این سایت